16.5.13
Σαν θαύμα: Αποκαλύπτεται σύνθημα του '90 σε άδειο εμπορικό του κέντρου...
Σε ρυθμούς ρεκόρ μπαζώνουν τα πάντα στο Αθλητικό Κέντρο Κορυδαλλού.
Το Αθλητικό Κέντρο Κορυδαλλού θα ήταν το μεγαλύτερο έργο στον Νομό Πειραιά τα τελευταία χρόνια αλλά κατέληξε ως μία ανοικτή χωματερή 115 στρεμμάτων με μπάζα και σκουπίδια. Ξεκίνησε ως απαλλοτρίωση ύψους κοντά στα 3.500.000€ αλλά μετά την παρέμβαση- κατασκευή αυθαίρετου ΚΥΤ από την ΔΕΗ στην περιοχή το τίμημα αυτό εκτινάχθηκε στα στα 17.000.000 με 18.000.000€.
Ο Δήμαρχος Κορυδαλλού Στ. Κασιμάτης τι έχει να μας πει που το έργο ήδη έχει χαθεί κάτω από τα πρώτα μπάζα;;;
Χειρότερο όλων είναι ότι ο Δήμος παρεβρίσκοταν κι αυτός σε νυχτερινές εργασίες απόθεσης και μεταφοράς μπαζών!!!
Αλλά, επίσης ο Δήμος Κορυδαλλού διοργάνωσε την καύση χημικών, ελαστικών, μωνόσεων, πλαστικών κ.α. για να τα εξαφανίσει και χωρίς κανένα όριο, έθεσε σε κίνδυνο την δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Κι όλο αυτό το διαφήμισε και το προέβαλε ως άσκηση!!!
15.5.13
δυο γραμμές και δυο σταθμά;;;
Σε λιγοτερο από ένα μήνα και οι γραμμές έγιναν δύο...
14.5.13
χάθηκε από το internet η ελληνοφρένεια!!!
http://www.ellinofreneia.net
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό και πως μπορεί να προέκυψε δεν γνωρίζουμε. Πάντως στο παρελθόν χάθηκε όταν ήταν φιλόξενούμενοι σε γκρουπ ενημέρωσης ΣΚΑΙ ενώ τώρα η ιστοσελίδα αποτελέι δική τους δημιουργία και ευθύνη...
Σοκ στον Κορυδαλλό!!! για την θέαση του blog τους παρουσιάζουν κόλους και τσόντες ως άλλα των άλλων....
Το "Σοκ στον Κορυδαλλό!!!" προκλήθηκε καθώς για να αυξήσουν την θέαση (επισκεψημότητα) blog που προσπαθεί να παρουσιάστει ως τοπικό αλλά ανεφέρεται σε άλλη μακρινή χώρα ως άλλα των άλλων για τον Κορυδαλλό....
Συγκεκριμένα γράφουν απο το korydalosnews.blogspot.com: "Σοκ στον Κορυδαλό! Μαθητές χουφτώνουν καθηγήτρια"
και συνεχίζουν "Οι μαθητές βιντεοσκοπούν τη καθηγήτρια τους την ώρα που τη…χουφτώνουν…
Η καθηγήτρια η οποία φαίνεται να το επιτρέπει, ύστερα από το σάλο που ξέσπασε απομακρύνθηκε από τη θέση της..." η οποία προώθηση γίνεται μέσω fb και κάνοντας κλικ σε πάει στο πονηρό blog όπου θα πρέπι να κάνεις υποχρεωτικά like για να δεις το άτεχνα κρυμμένο σεξιστικό και άσχετο με τον Κορυδαλλό θέμα καθώς επίσης και δεκάδες καταχωρημένες προωθήσεις πορνείας.
Το θέμα με τον τίτλο "Σοκ στον Κορυδαλλό", άσχετο με τον Κορυδαλλό και την πόλη μας...
Υ.Γ. να θυμάστε πως αύριο τέτοια blog θα αλλάξουν και θα έχουν πρώτη μούρη ράσα και νοικοκυραίους...
Η καθηγήτρια η οποία φαίνεται να το επιτρέπει, ύστερα από το σάλο που ξέσπασε απομακρύνθηκε από τη θέση της..." η οποία προώθηση γίνεται μέσω fb και κάνοντας κλικ σε πάει στο πονηρό blog όπου θα πρέπι να κάνεις υποχρεωτικά like για να δεις το άτεχνα κρυμμένο σεξιστικό και άσχετο με τον Κορυδαλλό θέμα καθώς επίσης και δεκάδες καταχωρημένες προωθήσεις πορνείας.
Το θέμα με τον τίτλο "Σοκ στον Κορυδαλλό", άσχετο με τον Κορυδαλλό και την πόλη μας...
Υ.Γ. να θυμάστε πως αύριο τέτοια blog θα αλλάξουν και θα έχουν πρώτη μούρη ράσα και νοικοκυραίους...
13.5.13
10.5.13
Για τη γιορτή της μητέρας, ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ
Η γιορτή της μητέρας ή Ημέρα της Μητέρας είναι κινητή εορτή προς τιμήν της μητέρας και γιορτάζεται κάθε χρόνο την δεύτερη Κυριακή του μήνα Μάη...
9.5.13
Συνάντηση Chaplin και Einstein...!!!
- είναι αλήθεια απαντάει ο Chaplin. αλλά η δόξα σας είναι ακόμα πιο μεγάλη... Όλος ο κόσμος σας θαυμάζει και κανένας δεν σας καταλαβαίνει....
8.5.13
7.5.13
Γλέζος στη Die Welt: Κλείνω τα 91- Δεν έχω καιρό ούτε για ψέματα, ούτε για μισές αλήθειες
Ένα συγκλονιστκό άρθρο του Μανόλη Γλέζου για την Die Welt δημοσίευση η Γερμανική εφημερίδα στις 3 Μαίου. Στο άρθρο του μεταξύ άλλων ο Μανόλης Γλέζος αναφέρεται στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων.
Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91. Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα. Ήταν 27 Απριλίου του 1941. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας ήταν τότε αγέννητοι. Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρόνων.
Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες. Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν-έναν, να σας μιλήσω γι’ αυτά που έζησα, που άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας , μόνο κάποια από αυτά. Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα…
Α. Η Μάχη της Κρήτης. Για τη Μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί. Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άντρες, γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίστηκαν τη γη τους και τη γη των προγόνων τους. Απέναντί τους είχαν τον καλύτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ. Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές… Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς. Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το χωριό είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή ‒ακόμα και για καιρό πολέμου‒ απόφαση: Σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν και ξεθεμελίωσαν το χωριό. Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν και σχετικές πινακίδες! Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο…
Β. Καισαριανή, 10 Μάη 1944. Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου. Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άντρες και δέκα γυναίκες. Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει διακόσιους ακόμα Έλληνες πατριώτες.
Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να επιστρέψει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε. Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές της χώρας και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Μάλιστα, το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στο γερμανικό λαό, τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας DieZeit, όσο και σε μια αλησμόνητη εκδήλωση στο Ανόβερο. Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά.
Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη δεύτερη. Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Εμείς, που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νιώθουμε μίσος για τον γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε. Όσοι βγήκαμε ζωντανοί από τον πόλεμο, είχαμε χρέος να ζήσουμε και για λογαριασμό των νεκρών μας.
Να αγαπήσουμε για κείνους, να χορέψουμε για κείνους, να κολυμπήσουμε στη θάλασσα για κείνους. Μάθαμε, έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή. Και το μίσος σε εμποδίζει να αγαπήσεις τη ζωή. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθιά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή τροφή για σκέψη. Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματά μου, συμφώνησαν για το δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας. Έτσι, στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου, βοηθώντας με να επικοινωνήσω με τον γερμανικό λαό. Αλλά δεν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τη στάση τους.
Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο, πολύ πιο ισότιμο. Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης. Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί απολύτως αυτήν την Ευρώπη.
Αυτή η Ευρώπη, άλλωστε, θα άρεσε και στον Σίλλερ και στον Γκαίτε και στον Μπρεχτ…
Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91. Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα. Ήταν 27 Απριλίου του 1941. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας ήταν τότε αγέννητοι. Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρόνων.
Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες. Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν-έναν, να σας μιλήσω γι’ αυτά που έζησα, που άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας , μόνο κάποια από αυτά. Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα…
Α. Η Μάχη της Κρήτης. Για τη Μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί. Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άντρες, γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίστηκαν τη γη τους και τη γη των προγόνων τους. Απέναντί τους είχαν τον καλύτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ. Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές… Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς. Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το χωριό είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή ‒ακόμα και για καιρό πολέμου‒ απόφαση: Σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν και ξεθεμελίωσαν το χωριό. Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν και σχετικές πινακίδες! Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο…
Β. Καισαριανή, 10 Μάη 1944. Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου. Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άντρες και δέκα γυναίκες. Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει διακόσιους ακόμα Έλληνες πατριώτες.
Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να επιστρέψει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε. Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές της χώρας και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Μάλιστα, το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στο γερμανικό λαό, τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας DieZeit, όσο και σε μια αλησμόνητη εκδήλωση στο Ανόβερο. Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά.
Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη δεύτερη. Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Εμείς, που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νιώθουμε μίσος για τον γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε. Όσοι βγήκαμε ζωντανοί από τον πόλεμο, είχαμε χρέος να ζήσουμε και για λογαριασμό των νεκρών μας.
Να αγαπήσουμε για κείνους, να χορέψουμε για κείνους, να κολυμπήσουμε στη θάλασσα για κείνους. Μάθαμε, έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή. Και το μίσος σε εμποδίζει να αγαπήσεις τη ζωή. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθιά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή τροφή για σκέψη. Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματά μου, συμφώνησαν για το δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας. Έτσι, στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου, βοηθώντας με να επικοινωνήσω με τον γερμανικό λαό. Αλλά δεν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τη στάση τους.
Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο, πολύ πιο ισότιμο. Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης. Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί απολύτως αυτήν την Ευρώπη.
Αυτή η Ευρώπη, άλλωστε, θα άρεσε και στον Σίλλερ και στον Γκαίτε και στον Μπρεχτ…
6.5.13
4.5.13
2.5.13
το πάρτυ δεν τελείωσε, τώρα είναι που έχει πάρει φωτιά!!!
Υ.Γ. και με αυτή τη φωτιά θα πάμε για αρνάκι στη σούβλα...
1.5.13
Πρωτομαγιά 2011, σα να μην πέρασε μία μέρα...
Πρωτομαγιά στο Αθλητικό Κέντρο Κορυδαλλού
Υ.Γ. τα χάλια αυτά σήμερα είανι κατά πολύ χειρότερα από την εικόνα του 2011...
Πρωτομαγιά 2009, τέσσερα χρόνια μετά, σα να μην πέρασε μία μέρα...
Ανθισμένος Κορυδαλλός με φόντο έργα "ανθρώπων". Το παράνομο κτίριο της ΔΕΗ και μία από τις νέες μάντρες μέσα στην δασική έκταση...
Ο αθλητικός χώρος των "πρώην λατομείων"
Τα πεύκα δεν πρόφτασαν πρωτομαγιά στον Κορυδαλλό, τα έφαγαν . . .
Όσο ο άνθρωπος καταστρέφει κι ασχημαίνει τον τόπο του περισσότερο από όσο η φύση διορθώνει, τόσο υποβαθμίζει την ζωή του, τη περιουσία του και το μέλλον του.
Υ.Γ. Τώρα 2013, η ίδια (η ανάρτηση του 2009) χυδαία και βρώμικη κατάσταση συνεχίζει ως πάνω...
Ο αθλητικός χώρος των "πρώην λατομείων"
Τα πεύκα δεν πρόφτασαν πρωτομαγιά στον Κορυδαλλό, τα έφαγαν . . .
Όσο ο άνθρωπος καταστρέφει κι ασχημαίνει τον τόπο του περισσότερο από όσο η φύση διορθώνει, τόσο υποβαθμίζει την ζωή του, τη περιουσία του και το μέλλον του.
Υ.Γ. Τώρα 2013, η ίδια (η ανάρτηση του 2009) χυδαία και βρώμικη κατάσταση συνεχίζει ως πάνω...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)