«Το παιδί γλίτωσε από γονατιές, βγήκε στον κόσμο τρέχοντας και προτού καν τελειώσει το δημοτικό θα προλάβει να κάνει τα τρία βασικά: να μπλέξει σε αληθινό καβγά με αίματα, να φιλήσει ένα κορίτσι και να δει τον Ολυμπιακό στη Μάντρα…» Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαριτόπουλου, «Εκ Πειραιώς» Πιάνεις το βιβλίο στα χέρια, γυρνάς στο οπισθόφυλλο και διαβάζεις: Όλα μπορείς να τα δεις και να τα κάνεις στον Πειραιά, όλα εκτός από ένα, να κάνεις τον ζόρικο!
Μετά… χαμογελάς και ξεκινάς την ανάγνωση. Τι διάολο; Πως τρέχει έτσι η σκέψη; Απίστευτο! Ήδη ταξιδεύεις παρέα με την μαγική γραφή του Χαριτόπουλου… Μέσα από τα μάτια ενός πιτσιρικά… Χαριτόπουλου, η πιο underground εικόνα του Πειραιά! Μια ξέφρενη διαδρομή σε τόπους, μνήμες, χαρακτήρες. Ωδή στην… Πειραιώτικης ανθρωπολογία θα πει ο ίδιος ο συγγραφέας. Και μόνο άδικο δεν έχει… Με περίσσια τέχνη πεζογραφικής ευφυΐας ο Χαριτόπουλος δημιουργεί εικόνες και ξαναφέρνει θύμησες! Αρχή με τα φέρετρα να καταφτάνουν από την Κορέα… Λίγο πιο πέρα σκληρές φάτσες στην προβλήτα, να περιμένουν καρτερικά τα επόμενα… και ο στόλος με τα βλογιοκομμένα -κάποιες φορές ήταν και… ομορφόπαιδα ανάμεσά τους- αμερικανάκια να κάνει βόλτες γύρω από το λιμάνι και να «ονειρεύεται πουτάνες, ποτό και διέξοδο από μια αρρωστημένη κατάσταση ενός αδίστακτου καπιταλισμού των 50’s!
Ο Πειραιάς πλάι στο λιμάνι του… Ο Πειραιάς με τις σκληρές φτωχογειτονιές και τα μαχαιρώματα… Ο Πειραιάς του θανάτου… Ο Πειραιάς του Ολυμπιακού… Ο Πειραιάς με την θελκτική αύρα του πιο ιδιαίτερου περιθωρίου… Ο Πειραιάς που συνεχίζει να ζει ανάμεσα σε μηχανουργεία, αγορές και φάμπρικες… Ο Πειραιάς της προσφυγιάς… τον χαμένων ονείρων και της… καθάριας αριστεράς… Ο Πειραιάς των εφοπλιστών και των κουμπουροφόρων βασιλικών… Ο Πειραιάς… Είναι περίεργος ο ψυχισμός του κόσμου του λιμανιού… Ο Χαριτόπουλος λέει πως το λιμάνι είναι ο κοσμοπολίτης κάθε χώρας! Δεν έχει άδικο… Λίβερπουλ, Μασσαλία, Νάπολι, Μπουένος Άιρες, Πειραιάς… Κόσμοι άλλοι… Κόσμοι σε κάδρο νουάρ… Πάλι πίσω στον Πειραιά… Λιμάνι, Τρούμπα, Καραϊσκάκη, Λεμονάδικα, και μετά… οσμές ρεμπέτικου από την Δραπετσώνα… και ήχοι από τζουκμποξ που έρχονται από το Πασαλιμάνι και το Πέραμα… μα ποιος διάολο είναι εκεί; Είναι ένας νεαρός… Άλεν Γκίνζμπεργκ το όνομά του! « …Χαίρε τζουκμποξ στο Πέραμα μ’ άνηβες πόρνες μουζικάντισσες στημένες σε φωτερά κατώφλια με παιδιά να πηδοβολάν στους σάλτους του θορύβου πάνω στο μαύρο φουσκονέρι του πελάγου στο γαλανό νέον γέρνοντας με σέξι βήματα χάρμα χαζό χαμόγελο νεαρά δόντια, άνθη στα αυτιά…» Απόσπασμα από ποίημα του Άλεν Γκίνζμπεργκ, Seabattle of Salamis Τook Ρlace off Perama.
Το βιβλίο τελειώνει και το μυαλό, γλυκά θολωμένο, γέρνει και ξαποσταίνει… Το ταξίδι στον Πειραιά του 50 και του 60 φτάνει στο τέλος του… Ρίγος! Ε ναι λοιπόν, ισχύει… Τα λιμάνια κρατούν καλά κρυμμένα τόσο τους μύθους όσο και τα μυστικά τους… Τα φανερώνουν μόνο σ’ όποιον μπορεί τα «δει», σ’ όποιον μπορεί να τα «μυρίσει», σ’ όποιον μπορεί να τα «περπατήσει», σ’ όποιον μπορεί να τα «τραγουδήσει»… «Εκ Πειραιώς» λοιπόν… Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά ο Διονύσης Χαριτόπουλος «φτιάχνει» ένα από τα καλύτερα βιβλία παγκοσμίως για λιμάνια… Ναι, παγκοσμίως…
Γλώσσα κοφτερή σαν λεπίδι, ύφος μεθυστικό και «ήχος γραφής» κοσμοπολίτικος και λιμανίσιος ταυτόχρονα… Αυτό είναι το «Εκ Πειραιώς»! Μια φωτογραφία του Πειραιά που όλοι θα ήθελαν να δουν αλλά κανείς δεν μπορεί να το κάνει μόνος του… Και να… Έρχεται αυτός ο πούστης ο Χαριτόπουλος και την δίνει στο πιάτο! Με τρόπο μαγικό… πιο μαγικό και από τις ντρίμπλες του Ζιοβάνι…
κείμενο για το νέο του βιβλίο «Εκ Πειραιώς»: Πάνος Ραμαντάνης από το left.gr
