Δεν ξέρω αν το έχετε «πιάσει» κι εσείς στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, καθώς, ώρα με την ώρα, πλησιάζει η στιγμή της αλήθειας για την «Γ’ Ελληνική Δημοκρατία» μας, εγώ πάντως το εισπράττω συνέχεια και από παντού : Σαν να έχουμε κλείσει το μάτι ο ένας στον άλλον και να το έχουμε συμφωνήσει ότι, στο μέτρο που περνάει από το χέρι μας, μονοκομματική κυβέρνηση Πρωθυπουργικού μοντέλου, προερχόμενη ή στηριγμένη από τα υπάρχοντα κόμματα δεν θα ξαναδούνε οι Πασοκονουδούδες. Ίσως οι συνθήκες μας αναγκάσουν για ένα διάστημα να ανεχθούμε μια μεταβατική «κυβέρνηση συνεργασίας», μέχρι να πάρει ξεκάθαρη μορφή η νέα εποχή για την Ελλάδα και να «βγούνε μπρός» όσοι έχουνε τον ενθουσιασμό, τις ιδέες, την τεχνογνωσία, το πάθος, την πίστη και τον έρωτα που είναι τα απαραίτητα συστατικά για την οικοδόμηση μιας άλλου είδους κοινωνίας – στην οποία, σε πολιτικό επίπεδο, στην διαχείριση και τα δημοσιονομικά δηλαδή, δεν θα συμμετέχει σχεδόν κανένας από τους σημερινούς «επαγγελματίες» πολιτικούς που αποφεύγω να τους χαρακτηρίσω πάλι γιατί αμαρτία είναι, δεν φταίνε κι’ αυτοί που καταντήσανε τόσο παχύδερμα. Μάλλον τα σπίτια τους και η αγωγή τους φταίει, οι «αρχές» που ΔΕΝ πήρανε από τις οικογένειες ή το σχολείο τους και η κακή συγκυρία να είναι «μάχιμοι» τα μαύρα εκείνα χρόνια που άμα δεν ήσουνα λαμόγιο ήσουνα, αναγκαστικά, μαλάκας.Η Τρίτη και η Τετάρτη είναι δυό μέρες που περιμένουμε πολλά απ’ αυτές. Ψηφιστεί-δεν ψηφιστεί αυτό το έκτρωμα το μεσοπρόθεσμο, ο κόσμος που προβλέπεται να συγκεντρωθεί στην ευρύτερη γύρω από την Βουλή περιοχή, αναμένεται (αν δεν κάνουμε όλοι πολύ μεγάλο λάθος), περισσότερος και από τις δημιουργίες των Λαλιώτη-Μπιρσίμ που πολλοί σιχαινόμασταν - αλλά τις βλέπαμε και τις σχολιάζαμε και, συχνά, μας επηρεάζανε σημαντικά. Όσο όλοι αυτοί οι «τιμηθέντες με την ψήφο του λαού» βουλευταράδες μας, οχυρωμένοι μέσα στη Βουλή θα ιδρώνουν και θα ξεϊδρώνουν (ασχέτως κλιματισμού) για το τι τους περιμένει βγαίνοντας, εμείς απέξω, για δυό 24ωρα, ήρεμα, ήσυχα, με live μουσικές και happenings, πανό, συνθήματα και γέλια, παιδιά της ήβης και της εφηβείας, εικοσάρηδες και τριαντάρηδες με καλά και «γρήγορα» μυαλά (εξοπλισμένοι με τα notebook τους και τα στικάκια τους), αγανακτισμένοι και αγανακτισμένες «ωραίες σαν την Ελένη του Πάρη», πενηντάρηδες και εξηντάρηδες που το λέει η καρδιά τους, θα περιμένουμε – στην πλατεία -τις εξελίξεις. Η παρουσία μας και θα τρομάξει και θα αφυπνίσει και θα ωθήσει επιτέλους στο «μεγάλο Όχι» (ή και το μεγάλο «Ναι» αφού και οι δύο εκδοχές θα έχουν τεράστιο κόστος για όλους μας), που, με τη σειρά του, θα πυροδοτήσει τις νέες εξελίξεις.
Ποιες θα είναι αυτές : Ένα μικρός και ελπίζω όχι αιματηρός εμφύλιος που θα απομονώσει το άθλιο πολιτικό-επιχειρηματικό-μηντιατικό παρακράτος που μας κυβερνάει και θα το αναγκάσει (όχι εύκολα αλλά με σκληρές μάχες) να πάει να χαρεί τα κλοπιμαία του εκεί που τάχει χώσει – στην Κύπρο ή το Κατάρ, μας είναι εντελώς αδιάφορο.
Να 'ναι καλά οι άνθρωποι και για τα επίλοιπα της αναγνώσεως θα φροντίσει πια ένα άλλο «πνεύμα» που είναι ήδη εδώ και ετοιμάζεται να αναλάβει το τιμόνι – φτάνει να ξεμπερδέψουμε άμεσα με το εν ενεργεία «πολιτικό προσωπικό», αυτά τα γλοιώδη ερπετά που φάγανε τον άμπακο, τόσο που δεν ξέρουνε πια που να κρυφτούνε.
από τον Άρης Δαβαράκης και το protagon.gr
