24 Αυγούστου 2007 ξεσπάει η μεγάλη πυρκαγιά στην Ηλεία/ 49 νεκροί,150 χωριά στις φλόγες/ Θυμάται κανείς;/ Το ταμείο Μολυβιάτη τι έγινε;
[Για την ταινία του Νίκου Καβουκίδη "Η ΣΤΑΧΤΗ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ - THE ASH THAT REMAINS" διαβάστε ΕΔΩ. Η ταινία προβλήθηκε επίσης α) σε εκδήλωση του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Περιστερίου β) σε εκδήλωση για μαθητές από τον ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. Χαϊδαρίου ΕΔΩ. Η πρόθεσή μας είναι να την προβάλλουμε πάλι γιατί εκτός από τη μνήμη είναι και μία "διάλεξη" για την ποίηση]
[Διαβάστε για το βιβλίο του "αυτόπτη μάρτυρα" Πάνου Τριγάζη ΕΔΩ]
"Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη" (Μίλαν Κούντερα).
Και η μνήμη καταγράφει. Στις 24 Αυγούστου του 2007, ημέρα Παρασκευή, ξέσπασε η πυρκαγιά στην Ηλεία. Τα αποτελέσματα της πολυήμερης πυρκαγιάς δύσκολο να καταγραφούν και να αποδοθούν με αριθμούς, γιατί ο ανθρώπινος πόνος και η απώλεια δεν καταγράφεται με κανένα είδους "σεισμογράφο".
Όμως ας θυμηθούμε κάποιους αριθμούς: 49 νεκροί μεταξύ αυτών και παιδιά, 150 χωριά παραδόθηκαν στις πύρινες γλώσσες, χιλιάδες στρέμματα δάσους, χαμηλής βλάστησης και καλλιέργειες καταστράφηκαν. Για όλα αυτά υπάρχει μια κατά προσέγγιση καταγραφή. Δεν γνωρίζουμε όμως των αριθμό και τα είδη των άγριων ζώων, των μόνιμων κατοίκων των δασών...
Επιλέξαμε να φέρουμε στις μνήμες μας εκείνες τις πύρινες μέρες μέσα από ένα βιβλίο και μια ταινία. Το βιβλίο του Πάνου Τριγάζη "80 ΩΡΕΣ ΣΕ ΠΥΡΙΝΟ ΚΛΟΙΟ - Οδοιπορικό στις φλόγες της Ηλείας" στην παρουσίαση του οποίου είχαμε παραβρεθεί στο 38ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο (το παρουσίασαν ο Μανώλης Γλέζος και ο Γιάννης Σχίζας) και την ταινία του Νίκου Καβουκίδη "Η ΣΤΑΧΤΗ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ - THE ASH THAT REMAINS" (είχαμε προβάλει την ταινία στο Χαϊδάρι 6 Απριλίου 2009 - ΕΔΩ).
Τώρα τέσσερα χρόνια μετά τις πυρκαγιές στην Ηλεία αναρωτιόμαστε αν κάποιος φορέας έχει κάνει έναν απολογισμό. Πως τι βγάζουν οι άνθρωποι εκεί, πως ζούνε, τι έγινε με τις περιουσίες τους, τι συντρίμμια άφησε η απώλεια ανθρώπων, πραγμάτων, φύσης.
Το 2009 με το Δ.Σ του Ελληνικού Δικτύου "Φίλοι της Φύσης" είχαμε επισκεφτεί την Ηλεία. Συναντήσαμε κτηνοτρόφους οι οποίοι ήταν ειλικρινείς. Μας είπαν "Τα ζώα μας δεν έχουν τι να φάνε. Ζωοτροφές μας έδωσαν για μερικούς μήνες. Μετά σταμάτησαν να μας δίνουν. Τι να κάνουμε; Βοσκάμε τα ζώα μας σε καμένες και αναγεννημένες περιοχές γνωρίζοντας ότι καταστρέφουμε τη φυσική αναδάσωση".
