Το Σχιστό Κορυδαλλού

του Παντελή Δεντάκη. Οι γειτονιές της Αθήνας στη LiFO

Μένω στο Σχιστό Κορυδαλλού, μια ήσυχη και αρκετά όμορφη -από πλευράς φυσικού τοπίου- συνοικία του Πειραιά. Το Σχιστό είναι κτισμένο στο όρος Αιγάλεω και κατοικήθηκε κυρίως από ανθρώπους της μεσαίας τάξης μετά το 1974, oπότε και διακόπηκε η λειτουργία του λατομείου που υπήρχε στην περιοχή.

Στη γειτονιά δεσπόζει ακόμα μία τεράστια, πέτρινη πυραμίδα που απέμεινε μετά τη διακοπή των λατομικών εργασιών.

Η περιοχή ήταν στο παρελθόν ένα πυκνό δάσος. Όμως, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι Γερμανοί, κυνηγώντας ΕΑΜίτες, έβαλαν φωτιά κι έκαψαν σχεδόν όλο το βουνό. Διασώθηκε ένα μικρό κομμάτι του, που σήμερα αποτελεί έναν από τους ελάχιστους «πνεύμονες» του Λεκανοπεδίου.

Κοντά στο σπίτι μου υπάρχουν τα «πυροβολεία». Είναι στην κορυφή του βουνού, έχουν τρομερή θέα και εκεί πηγαίνουν τα παράνομα ή «άστεγα» ζευγαράκια με τ' αυτοκίνητά τους και... γεύονται τον έρωτά τους.

Η περιοχή είναι λίγο σαν χωριό. Δεν έχει σούπερ μάρκετ, κινηματογράφους, πολυκαταστήματα και εμπορικά. Υπάρχουν 2-3 φούρνοι, 2 μανάβικα και 1 χασάπικο. Ο Χάρης, μάλιστα, ο φαρμακοποιός μας, ελλείψει υποκαταστήματος του ΙΚΑ στην περιοχή, εκτελεί και χρέη γιατρού! Δίνει την καλύτερη συμβουλή και το πιο αποτελεσματικό φάρμακο.

Το λατομείο/// φωτό: Ηλίας Κρουπής 

Η ατραξιόν του Σχιστού είναι οι ταβέρνες του. Τις δεκαετίες του '80 και του '90 υπήρχαν εδώ καμιά δεκαριά νησιωτικοσκυλάδικες ταβέρνες που προσείλκυαν κόσμο από όλη τη δυτική Αττική. Έχω δει τόσους γάμους και βαφτίσεις, τόσες κυρίες με τακούνι και πλατινέ μαλλί... Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, όλα αυτά είναι φαινόμενα... υπό εξαφάνιση.

Είναι σαββατόβραδο, κάπου αρχές του '90. Καθόμαστε με φίλους -πιτσιρικάδες τότε- στην κεντρική πλατεία. Είναι 3 το βράδυ. Είμαστε εκεί για χαζοκουβέντα και περιμένουμε εναγωνίως να επαναληφθεί το... συνηθισμένο φαινόμενο. Και να, κατά τις 3:30 συμβαίνει! Από την ταβέρνα «Νησιώτικο Στέκι» (ή κάπως έτσι) ακούγονται φωνές και βγαίνουν έξω καμιά πενηνταριά πελάτες, με τα κοστουμάκια τους (σταυρωτό σακάκι, της μόδας τότε) και τα κολλητά λαμέ βραδινά φορέματά τους. Ναι, συμβαίνει πάλι, τα σόγια του γάμου μαλώνουν. Καμιά πενηνταριά άνθρωποι να βρίζονται και να παίζουν ξύλο μεταξύ τους, η νύφη να μαλλιοτραβιέται με την πεθερά, ο γαμπρός να ανταλλάσσει μπουνιές με τον αδελφό της νύφης κι εμείς, από απόσταση, να στοιχηματίζουμε για το ποιος θα επικρατήσει. Συνηθισμένο φαινόμενο, που ήταν για εμάς το αποκορύφωμα της σαββατιάτικης εξόδου. Και όταν πια τα πράγματα ηρεμούσαν και τα σόγια έμπαιναν στα αυτοκίνητα κι εγκατέλειπαν τον τόπο του εγκλήματος, μπορούσαμε κι εμείς να πάμε για ύπνο.

Η περιοχή χαρακτηρίζεται «αναπτυσσόμενη», αλλά αυτό φυσικά στην Ελλάδα δεν σημαίνει και πολλά. Καμιά τριανταριά νεοπλουτίστικες πολυκατοικίες, μία τεράστια εκκλησία που προσπαθεί να ανταγωνιστεί τη Μητρόπολη Αθηνών και θα αποπερατωθεί μετά από 20 χρόνια, αυθαίρετες κατασκευές κ.λπ. Το μόνο κτίσμα που βρίσκω ενδιαφέρον είναι το εκκλησάκι του Άι-Νικόλα, όχι γιατί έχει πραγματικά κάτι αξιόλογο από αρχιτεκτονικής άποψης αλλά γιατί είναι πολύ ταιριαστό με το τοπίο και τη χωριάτικη αίσθηση της περιοχής.

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί και παίζει στο Μια γιορτή στου Νουριάν στο θέατρο Πορεία. Παίζει επίσης στη Μήδεια του Μανχάταν στο θέατρο Από Μηχανής και τέλος σκηνοθετεί τον Βυσσινόκηπο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.