Αυτό που λένε είναι: «Κάνουμε έκκληση στο πιο ζωντανό κομμάτι της Ελλάδας, τα νιάτα μας και τα καλούμε να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου». Αυτό που εννοούν είναι: «έχουμε πάθει το χουνέρι της αρκούδας, το πελατειακό-κομματικό μαγαζάκι μας κλείνει, ξεμένουμε από πελάτες, τσακιστείτε κωλόπαιδα να ρίξετε καμιά ψήφο, κακομαθημένα, ηλίθια, που μου θέλετε και αποχή, βλαμμένα, έ βλαμμένα». Ή, κάπως έτσι. Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Να ‘μαστε λοιπόν, τραγική ειρωνεία, να πέφτουμε στην ανάγκη τους. Τα γεννάμε χρεωμένα. Τα μεγαλώνουμε μέσα στα νεύρα. Τα ταΐζουμε σκουπίδια. Τα μαθαίνουμε παπαγαλία, αντί για γράμματα, τα διδάσκουμε κουραδομαγκιές κι όχι αυτάρκεια. Τα βάζουμε να καταναλώνουν γαβγίσματα αντί για μουσική, ντόπα αντί για αθλητισμό, βρώμα, αντί για φύση. Τους υποθηκεύσαμε τις σπουδές, τη γλώσσα, το μέλλον, τα ίδια τους τα νιάτα και τώρα;
εδώ όλο το άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη
φωτογραφία: loukia mitsakou
