της Λίνας ΠαπαδάκηPhoto:Μαρια Μαρακη
- Ότι η αλλαγή δεν έρχεται ποτέ από έναν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ποτέ από ένα κόμμα, βλ. Καμίνη και Μπουτάρη. Ιστορικές νίκες πολυχρωματικών. Πρωτεύουσες ανεξάρτητες.
- Ότι η Αριστερά μπορεί να ψυχορραγεί, κατέβασε όμως τη λαμπρή ιδέα. Αν δεν ήταν ο Φώτης Κουβέλης, το ΠΑΣΟΚ ίσως δεν είχε σκεφθεί τον Γιώργο Καμίνη για δήμαρχο Αθηναίων.
- Ότι το 1/3 του εκλογικού σώματος αρκεί για να χρίζει αρχηγούς. Ο νομοθέτης θα πρέπει να το ξανασκεφθεί. Η αποχή υπάρχει, χωρίς να αναλυθεί. Το μήνυμά της φιμώνεται, το ποσοστό της τρομάζει.
- Ότι η ύψιστη δημοκρατική πράξη για κάποιους στοιχίζει 10, 20, 50 ευρώ. Τόσο ξεπούλησαν αδιάφοροι, ανίατοι και βολεμένοι την ψήφο τους. Βρέθηκαν χαρτονομίσματα στα άκυρα φάκελα.
- Ότι κάτοικοι – κυρίως του Ιστορικού Κέντρου των Αθηνών – μπέρδεψαν την κάλπη με τα 090 των ριάλιτι. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ήρθαν πρώτοι εκτός από τον Ψινάκη και άλλοι τηλεοπτικοί. Ας μνημονεύσουμε την ατομική ευθύνη και να πάψουμε να ρίχνουμε τα βάρη στους πολιτικούς. Είχαμε την επιλογή και πράξαμε αναλόγως. Θεά!
- Ότι οι γυναίκες είναι ανύπαρκτες στα ψηλά των καταλόγων. Ή δεν προτείνονται ή δεν υπάρχουν.
- Ότι το ΚΚΕ πάσαρε με τον πιο πετυχημένο τρόπο τον επόμενο Γραμματέα του. Ο Θανάσης Παφίλης μπορεί στο λόγο να επιμένει παλιομοδίτικα, το προφίλ του όμως είναι ανδρός με κουλτούρα ευρωπαϊστή, κομψό σουλούπι και γοητευτικό παρουσιαστικό. Σακάκι, ρολόι σπορτίβ, πάντα ξυρισμένος και κοντοκουρεμένος. Τώρα και επιτυχημένος.
- Ότι οι μικρές διαφορές και οι προηγούμενες εκπλήξεις (όπως Αμυράς) δείχνουν ένα σύνολο ευρύ που ταλαντεύεται, ψάχνει και ψάχνεται. Γι’ αυτόν το νέο πολιτικό χώρο που είναι υπό γένεση, να βρεθεί θέση είτε με την εξέλιξη των μεταπολιτευτικών κομμάτων είτε με τη δημιουργία νέων, απαλλαγμένων από κλειστές πολιτικές, βασισμένα σε χαρισματικά πρόσωπα με ορίζοντες και ήθος.
