συνέχεια...
Η ίδρυση του ΕΑΜ, έγινε σαν χτές 27 Σεπτέμβριου του 1941, σε ένα σπίτι της Αθήνας, και γρήγορα ξεχύθηκε σε όλη την χώρα, σώζοντας τον πληθυσμό από την πείνα, αλλά και δίνοντάς του προοπτική και αξιοπρέπεια.
Χτές σταθήκαμε στην αντίδραση του τότε πολιτικού κόσμου. Μια φοβική αντίδραση, γεμάτη πανικό, από την τεράστια συμμετοχή του λαού.
Σήμερα θα σταθούμε στην άλλη πλευρά. Η απόφαση για την ίδρυση του ΕΑΜ, ανήκει στο ΚΚΕ. Στο τότε ΚΚΕ, με τα περισσότερα στελέχη του στην φυλακή, ή στην καλύτερη περίπτωση στην παρανομία. Στην 7η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, κεντρικό θέμα ήταν η ίδρυση του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
«Είναι καιρός να περάσουμε από την φιλολογία σε πρακτική δράση… Η πλατιά βάση συνεργασίας στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο θα είναι καταρχήν αγώνας για το διώξιμο του ξένου κατακτητή και για την αποκατάσταση στη χώρα μας, μιας κατάστασης ειρήνης και των λαϊκών ελευθεριών, που να κάνει το λαό μας νοικοκύρη στον τόπο του και θα του εξασφαλίσει ψωμί, δουλειά και τα κυριαρχικά δικαιώματα σε όλα τα ζητήματα που αφορούν την τύχη και το μέλλον της χώρας», αναφέρεται χαρακτηριστικά, στην απόφαση του.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προκαλεί, σε όποιον έχει το κουράγιο να μπει σε λεπτομέρειες, η αντιμετώπιση της πείνας. Στην απόφαση διατυπώνονται πρακτικά βήματα, όπως: Διακανονισμός δελτίων τροφίμων. Ιδιαίτερο δελτίο, πιο πλούσιο σε είδη, για μωρά, τα άρρωστα παιδιά και τις μητέρες.
Η παροχή των ειδών σε τιμές σταθερές ανάλογες με την αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων. Το σταμάτημα του πλιάτσικου της παραγωγής από τα στρατεύματα κατοχής. Η λειτουργία λαϊκών συσσιτίων καθώς και σχολικών για μαθητές φοιτητές.
Έχει επίσης ιδιαίτερη αξία να αναφερθεί, ότι αυτές τις κολοσσιαίες αποφάσεις για την ζωή των ελλήνων, που διατυπώθηκαν στην 7η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τις πήραν 10 (!!!) άτομα. Τα 6 ήταν μέλη της κεντρικής επιτροπής και τα άλλα 4 στελέχη της Αθήνας και του Πειραιά. Η υπόλοιπη κεντρική επιτροπή στα μπουντρούμια… των γερμανών όπως παραδόθηκαν από το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά.
Αν κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά, δεν είναι για να παραδώσουμε μαθήματα ιστορίας. Αλλά για να τονίσουμε ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον.
Ένα κόμμα σε σκληρό διωγμό, με τα στελέχη του φυλακισμένα, χωρίς μέσα και τρόπους επικοινωνίας, αφουγκράστηκε τις διαθέσεις της κοινωνίας, αλλά και τις άμεσες ανάγκες της (πχ πείνα).
Πήρε την σωστή απόφαση, διατύπωσε καθαρά αιτήματα, τα διέδωσε στην φοβισμένη κοινωνία και τα υλοποίησε με κάθε κόστος. Και όλα αυτά με τόλμη, αλλά και παράτολμο πνεύμα, στα όρια της «τρέλας» . Ζητήματα του τότε αλλά και του σήμερα.
Θύμιος Καλαμουκης
