Μεσημεράκι Κυριακής και εγώ κάθομαι προσωρινά στο μαγαζί του πατέρα για να πεταχτεί για κάτι δουλειές. Ως συνήθως κάνει ώρες να' ρθει(!) αλλά βρίσκω τρόπους να περάσω την ώρα μου ακόμα και αν δεν έχει πολύ δουλειά. Αυτή τη φορά σχεδιάζω μια γυναικεία φιγούρα σε μια κόλα Α4 που βρήκα στο συρτάρι. Μπαίνει ξαφνικά ένα μικρό αγοράκι μέσα. Με μάτια πανέξυπνα μα και ένα αθώο παιδικό χαμογελάκι. Μου λέει με ψιλοσπαστά ελληνικά και χαμόγελο: "Κύριε, μου πιάνεις ένα ανθρωπάκι που περπατάει;"
κλικ στα πράσινα γράμματα για την συνέχεια από το μπλόγκ που συλλέγει... ότι οι άλλοι συνήθως πετάνε.
