Σου έχω γράψει 2-3 φορές στο παρελθόν και είχες πάντα την ευγενή καλοσύνη να «με δημοσιεύσεις», χωρίς καν να στο ζητήσω συνήθως. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, δεν σου γράφω εγώ ακριβώς. Είναι περίπου δυο εβδομάδες τώρα που μια ολόκληρη σχολική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό. Είναι δυο βδομάδες που έχουν περάσει από την ημέρα που ανακοινώθηκε το νέο κύμα συγχωνεύσεων των σχολείων μας, των σχολείων των παιδιών μας. Δυο εβδομάδες που πέρασαν με τρέξιμο, επαφές, συζητήσεις, τηλέφωνα, ενημερώσεις, κινητοποιήσεις, συνελεύσεις. Και δάκρυα.
Πολλά δάκρυα για τους γονείς στα σχολειά μας, τους δασκάλους μας, τα παιδιά μας κι εμάς. Και τώρα που σου γράφω φίλε, δεν ντρέπομαι που το λέω, βουρκωμένος είμαι. 43 χρόνων μόσχαρος και βουρκώνω και κλαίω σαν παιδί. Δεν αισθάνομαι πια ντροπή και υποχρέωση να φανώ «άντρας».
Δεν μιλάμε για τον μισθό μου, τα εργασιακά μου, τα οικονομικά μου που όταν μου κόπηκαν, μου φαινόταν και λίγο εγωιστικό το να τσινήσω. Τα παιδιά μας, οι ζωές τους, η μόρφωσή τους κι η καλλιέργειά τους είναι που θίγονται άμεσα, βάναυσα και έχω ιερή υποχρέωση να κλάψω και να οργιστώ. Και κυρίως οφείλω να δράσω υπό το πρίσμα αυτής της υποχρέωσης.
Οι προσωπικές μου ευκαιρίες για «αφύπνιση» ως τώρα στη ζωή μου ήταν δυο. Η πρώτη ήταν το γεγονός της πατρότητας, αυτό το μαγικό πράγμα που σε γεμίζει και σε προβληματίζει και σε μεγαλώνει, σε ωριμάζει, σε κάνει ηθικά, συναισθηματικά και πρακτικά, περισσότερο και πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο.
Να σημειώσω εδώ, πως το ουσιώδες γύρω από την πατρότητα, δεν είναι η διαιώνιση της γενετικής σου πληροφορίας αλλά η ευθύνη και η φροντίδα που έχεις εσύ για ένα άλλο πλάσμα εκτός από τον εαυτό σου.
Δεν είναι αυτός ο ιδιότυπος εγωισμός που σε κάνει πραγματικό γονιό αλλά ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη.
Είναι λοιπόν κατ’ επέκταση η αίσθηση ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για όλα τα παιδιά μας, για τα παιδιά όλου του κόσμου ακόμα κι αν δεν πληροίς τις τυπικές προδιαγραφές για να σε αποκαλεί η κοινωνία μας γονιό ή κηδεμόνα.
Το δεύτερο χαστούκι ήταν η διαφαινόμενη κρίση και η φυσική κι επόμενη συμμετοχή μου σε διάφορες συλλογικότητες και κοινότητες.
Η εμπλοκή μου στο σύλλογο γονέων, στην ένωση γονέων που με την προσφορά των εκπαιδευτικών μας, που ευγνωμονώ και θαυμάζω, έστησε το Σχολείο Αλληλεγγύης Νίκαιας αλλά και η συμμετοχή μου στους αγώνες όλων των θιγμένων.
Από τους χαλυβουργούς μέχρι την ΕΡΤ κι από τις πλατείες έως τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, ήμουν εκεί για να βάλω ένα μικρό λιθαράκι σε αγώνες που μέχρι τώρα φαίνεται πως χάθηκαν(;).
Είδα λοιπόν πόνο, είδα οργή, είδα αδικία, αγωνία, απογοήτευση. Και ξέρω πως αυτά υπήρχαν κι αλλού αλλά υπήρχαν κι εδώ από πριν.
Τι να κάνω; Δεν θα αρχίσω να αυτομαστιγώνομαι.
Αφού έπρεπε να κάνω παιδιά και να βιώσω μια οικονομική κρίση που πλήττει τους πάντες γύρω μου για να ανοίξω τα μάτια μου, δεν θα κοιτάξω πίσω. Το μόνο που μου μένει είναι να τα κρατήσω ανοιχτά και να πράξω το καθήκον μου σε συνέπεια με τις αρχές μου και τις προσταγές της καρδιάς μου.
Αλλά ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή, ελπίζοντας να μην σε κουράσω με τις απαραίτητες συστάσεις κι επεξηγήσεις. Λέγομαι Νίκος κι είμαι μπαμπάς δυο κοριτσιών, 11 και 8 χρόνων.
Εδώ και 4 χρόνια είμαι στο ΔΣ του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 22ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας. Έχουμε αντιμετωπίσει σαν σχολική κοινότητα πολλά ζητήματα. Από τότε που μας έλεγαν στα κανάλια ότι δεν υπάρχει πείνα, λιποθυμίες, σοβαρά προβλήματα, εμείς ξέραμε. Τα πράγματα έκτοτε πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω πολύ εναντίον των συγχωνεύσεων. Η ύλη που βάζουν τα παιδάκια να μάθουν στην 5η Δημοτικού πχ ήταν αυτή του Γυμνασίου για εμάς.
Επίσης έχει φτιαχτεί για να τη μάθει ο δάσκαλος σε τάξεις 15 μαθητών με ανώτατο όριο τα 20, όχι 27.
Το επιχείρημα ότι κι εμείς μάθαμε γράμματα σε 30ρες τάξεις πρέπει να μας απαντήσει και για το αν θα έχουμε και βούρδουλα όπως παλιά για να κρατιέται φρόνιμη η τάξη.
Κι αν έχουμε βούρδουλα, μήπως να γυρίσουμε και τη μπερλίνα (το γουλί ξύρισμα και η διαπόμπευση του τέντι μπόι) για να δούμε επιτέλους ανάπτυξη, πρόοδο και προκοπή σε αυτόν τον τόπο.
Όσο για ΜΑΤ και δακρυγόνα, δεν υφίσταται θέμα. Τα παιδιά μου έχουν ήδη γαλουχηθεί σχετικά, όταν δυο φορές κάτω από την πόρτα μας η αστυνομία απέτρεπε πορείες από το να περάσουν κάτω από τα γραφεία των νεοναζί, γεμίζοντας τα σπίτια των Νικαιωτών με χημικά και με τα παιδάκια να πνίγονται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι θέλοντας να πηδήξουν από τα πίσω μπαλκόνια.
Στις 15 Μαΐου λοιπόν, σύμφωνα με δημοσίευμα στα Νέα, μάθαμε πως έρχεται νέο κύμα συγχωνεύσεων που περιλαμβάνει το 10ο και το 22ο Σχολείο Νίκαιας.
Άμεσα κανονίσαμε για το ίδιο απόγευμα συνέλευση ΔΣ ενώ αυθόρμητα μαθαίνοντάς το, ήρθε πολύς κόσμος από τη μαθητική κοινότητα κυρίως γονείς και δάσκαλοι.
Με τα σχολεία λόγω εκλογών κλειστά Δευτέρα και Παρασκευή, οργανώσαμε για την Τρίτη 20 Μαΐου Γενική Συνέλευση και πορεία προς το Περιβολάκι για κοινή διαμαρτυρία με τα Δημοτικά 9ο και 19ο που επίσης συγχωνεύονται. Στη συνέλευσή μας ήταν πολύς κόσμος.
Ήρθαν αντιδήμαρχοι, ήρθε ο Δήμαρχος, δημοτικοί σύμβουλοι, ήρθαν τα προεδρεία των δασκάλων, η ένωση γονέων και διάφοροι φορείς. Εκεί μας ενημέρωσε ο Δήμαρχος πως μετά από προσωπικές του ενέργειες, έλαβε διαβεβαιώσεις από Διευθυντές, γραμματείς, υπουργεία κ.λπ. ότι δεν θα περάσει η συγχώνευση.
Άσε που δεν ξέρουμε αν θα έχουμε κυβέρνηση από Κυριακή ή άλλες εξελίξεις. Κι ενώ όλοι είπαμε, α λαμπρά καλό αυτό «αλλά όμως μην εφησυχάσουμε», ε τελικά «εφησυχάσαμε αλλά όμως».
Κάναμε τη βόλτα μας στο Περιβολάκι, βρεθήκαμε και με τα άλλα σχολεία, είπαμε κι εκεί δυο λόγια, χαρήκαμε για τη νίκη μας, είπαμε κι από μέσα μας ένα βενσερέμος (ή βενσεβέρτης, δεν είμαι σίγουρος) και σπίτια μας.
Έλα όμως που ήρθε η Κυριακή, η κυβέρνηση νίκησε (από ότι λέει ο ΣΚΑΙ, το ΣΤΑΡ, το ΜΕΓΚΑ, η ΝΕΡΙΤ κι ο ΑΝΤ1 τουλάχιστον) και 25 ψηφίσαμε και 26 δεν πήγε πουθενά κανείς και δεν άλλαξε τίποτα.
Έλα λοιπόν που την επόμενη μέρα μετά τις εκλογές, 26 Μαΐου, οι διαψεύσεις διαψεύστηκαν και δημοσίευσαν στο ΦΕΚ τις συγχωνεύσεις που προεκλογικά είχαν πάρει πίσω. Και δώσε πάλι συναντήσεις, ενημερώσεις, διαβουλεύσεις με φορείς και ιδέες να κάνουμε μια πορεία εδώ, μια πορεία παρακεί, μια διαμαρτυρία δώθε, μια παρέλαση κείθε.
Με κατάληξη τη χθεσινή η μέρα που είναι κι ο λόγος που σε πρήζω τόση ώρα.
Με πολλή προσπάθεια και κόπο, ενημερώσαμε ξανά όλους τους γονείς των δυο σχολείων και ήρθαν στη Γενική Συνέλευση χθες, Παρασκευή βράδυ.
Η σκέψη η δικιά μου τουλάχιστον, ήταν να προτείνουμε δειλά δειλά στο σώμα σαν ΔΣ, αν ήθελε και αν ήταν διατεθειμένο, να κλείσουμε το σχολείο μας την Τρίτη 3 Ιουνίου και να κάνουμε μια πορεία διαμαρτυρίας προς το γραφείο του διευθυντή πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Πειραιά, κάτι που προσανατολίζονταν να κάνουν κι άλλα σχολεία και φορείς.
Ε σε πληροφορώ μας κατάπιε ένα ομόφωνο κύμα όλων των γονιών αποφασισμένων για υπέρ πάντων αγώνα. Ποια πορεία και ποια διαμαρτυρία;
Εντάξει να τα κάνουμε κι αυτά μας έλεγαν αλλά το σχολείο να μην ξανανοίξει αν δεν υπάρχει έγγραφη διαβεβαίωση πως παίρνουν πίσω τη συγχώνευση.
Αν θέλουν να μας το κλείσουν αυτοί, θα το κλείσουμε, πριν προλάβουν, εμείς. Ούτε εγγραφές για του χρόνου ούτε μαθήματα ούτε τίποτα.
Σου μιλάω για καθολική, συντριπτική ομοφωνία. Ήταν από τις λίγες φορές που έμεινα να παρακολουθώ την όλη διαδικασία σαν αποσβολωμένος (βλέπεις, είμαι ευγενικός με μένα). Έψαχνα να βρω εγώ έστω για δείγμα έναν γονιό να έχει μια ένσταση, μια διαφοροποίηση και όλοι ήταν ανένδοτοι ότι δεν ξανανοίγει το σχολείο μέχρι να νικήσουμε.
Αυτό που παίζεται τώρα στο τυπικό κομμάτι από την άλλη πλευρά, είναι ότι μέσω μεθοδεύσεων περιορισμού των εγγραφών νέων παιδιών, κυρίως στις πρώτες τάξεις, ο Διευθυντής της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Πειραιά κοιτάει να κρατήσει το σχολείο μας στον αριθμό των 349 παιδιών από του χρόνου, ώστε να τηρηθεί η κυβερνητική δέσμευση ότι θα συγχωνευτούν σχολεία που θα προκύπτουν να έχουν έως 349 μαθητές και όχι μεγαλύτερα.
Μα με αυτόν τον τρόπο, μπορείς να συγχωνεύσεις όλα τα σχολεία της χώρας, να στέλνεις τα παιδάκια εν προκειμένω να περνάνε την Πέτρου Ράλλη και να κάνουν χιλιόμετρα μέσα σε πόλη, για να τα βάλεις σαν να είναι μήλα σε σχολεία που μοιάζουν με τελάρα.
Ίσα ίσα για να φτιάξεις αυστηρά τάξεις 25 με 27 παιδιών όπου ξέρεις πολύ καλά αν έχεις την παραμικρή σχέση με παιδεία ή έστω με παιδιά πως μάθημα δεν θα γίνει ποτέ, τα παιδιά θα αποκομίσουν ελάχιστα, τα καταδικάζεις σε αμάθεια και τον εκπαιδευτικό τον καθιστάς μπέιμπι σίτερ.
Έτσι λοιπόν, Πιτσιρίκο, αρχίζει ο αγώνας μας. Φοβάμαι πολλά. Φοβάμαι πως δεν θα προβληθεί από μέσα και κανάλια, φοβάμαι πως και να προβληθεί, θα πολεμηθεί και θα διαστρεβλωθεί ώστε να φανεί ως κυρίαρχη έστω και μια πιθανή φωνή που θα βρεθεί να υποστηρίξει τη νομιμότητα, την κανονικότητα (ας καγχάσω – καγχ), την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια.
Φοβάμαι πως θα μας φέρουν από την Τρίτη κιόλας την αστυνομία και θα θέλουν να το ανοίξουν και να μας τραβολογάνε, φοβάμαι πως θα κουραστούμε και θα μας φάει η διάρκεια, φοβάμαι μην, μέσα στην ήδη υπαρκτή κούραση μου και τη διάρκεια, φανώ εγώ κατώτερος των περιστάσεων και κάνω λάθη που θα «προδώσουν» τους δίπλα μου.
Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος όμως είναι ότι θα είναι ωραίος αγώνας.
Γιατί οι αγώνες που έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου κι ο αντίπαλος σε θεωρεί τελειωμένο κι ανύπαρκτο γιατί είσαι πεσμένος, είναι οι ομορφότεροι όλων.
Και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα είμαστε νικητές.
Σου ζητώ συγνώμη για τον πλατειασμό, τις άναρχες σκέψεις και λόγο μου, είμαι και κουρασμένος και πολύ φορτισμένος.
Αν παραπάει να ανεβάσεις κάτι τέτοιο αλλά μπορείς έστω να πεις εσύ δυο δικά σου λόγια, πιστεύω θα μας βοηθήσει για να μάθει ο κόσμος γύρω, και για τις δικές μας αγωνίες και αγώνες. Κάτι που θα παλέψουμε αλλά θα δυσκολευτούμε να πετύχουμε μόνοι. Όπως και να έχει, σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Να είσαι καλά
Νίκος (ένας μπαμπάς απ’ τη Νίκαια)
