Αυτή την ανείπωτη ποίηση των τεσσάρων αττικών βουνών, ταιριαστή με το όλο τοπίο της Αττικής και με κείνη την ανάλαφρη αρμονία που συμπλέκουν εδώ η θάλασσα, τα βουνά, η λιτή βλάστηση, η γη κι ο ουρανός, την έκλεισε λυρικά ο Κωστής Παλαμάς σε στίχους, που τους ξέρουν όλοι οι Έλληνες:«Μες στου χειμώνα την καρδιά της μυγδαλιάς τα λούλουδα,
Από τον ήλιο ιλάρωσε κι ο θυμωμένος μήνας,
Της ομορφιάς γύρω τριγύρω ένα στεφάνι πλέκετε,
Ξέσκεποι βράχοι και βουνά γραμμένα της Αθήνας.
Τα χιόνια είναι στην Πάρνηθα σαν άνθισμα κι αυτά,
Χαϊδεύει τον Κορυδαλλό δειλή χλωράδα ονείρου,
Του θείου του βράχου του γελά η Πεντέλη,
Κι ο Υμηττός
Ακούει γυρτός το ερωτικό τραγούδι του Φαλήρου»
Ο ίδιος ποιητής, σ΄ άλλη στιγμή αττικολατρείας, μη μπορώντας πια να εκφράσει το ενέκφραστο, φώναξε: «να η πλάση που δε λέγεται, που τραγουδιέται μόνο»…
πηγή: Τα τέσσερα βουνά της Αττικής: Πάρνηθα, Υμηττός, Πεντέλη, Αιγάλεω
Υ.Γ. Κορυδαλλός, για όσους δεν γνωρίζουν, αποκαλεί ο ποιητής το σημερινό όρος Αιγάλεω.
