«Η Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό πληρώνει τις εσωτερικές διαμάχες στους μεγάλους της ευρωζώνης» δήλωσε ο κ. Βενιζέλος αποδεικνύοντας πλέον περίτρανα ότι το μόνο το οποίο ενδιαφέρει τόσο αυτόν όσο και την κυβέρνηση είναι η αποφυγή ανάληψης του πολιτικού κόστους που θα συνεπάγετο η αναγνώριση των πραγματικών αιτιών για την σημερινή κατάσταση της χώρας.Η Ελλάδα δεν «πληρώνει» καμιά διαμάχη. Πληρώνει το γεγονός ότι πάνω από ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση απέφυγε να λάβει οποιοδήποτε μέτρο μείωσης του δημόσιου τομέα που (μαζί με την φοροδιαφυγή) αποτελεί το κυριότερο αίτιο της σημερινής κατάστασης. Ενώ άνω των 600.000 χιλιάδων ιδιωτικών υπαλλήλων έχουν βρεθεί στους δρόμους (χωρίς να περάσουν σημειωτέον από καθεστώς «εργασιακής εφεδρείας! )ούτε ένας (αριθμός 1) δημόσιος υπάλληλος δεν έχει αντιμετωπίσει την ίδια τύχη. Ούτε μια κρατική επιχείρηση δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί, ακόμα και επιχειρήσεις που επιβαρύνουν καθημερινά τους φορολογούμενους με τεράστιες ζημιές και εξωφρενικούς μισθούς-όπως ο ΟΣΕ. Τέλος ούτε ένας από τους εκατοντάδες κρατικούς και δημοτικούς οργανισμούς φαντάσματα δεν έχει κλείσει ενώ τα ζόμπι που τους επανδρώνουν συνεχίζουν να παίρνουν τις απολαβές τους. Το μόνο που έκανε η κυβέρνηση ήταν μια εξοντωτική φοροεπιδρομή στον ιδιωτικό τομέα που ως μοναδικό στόχο είχε όπως άλλωστε διακήρυσσε πέρυσι ο κ Ρέππας ότι «δεν θα απολυθεί κανένας εργαζόμενος του δημοσίου».
Είναι πράγματι γεγονός ότι στα προβλεπόμενα μέτρα τα οποία πρότεινε η τρόικα και τα οποία υιοθέτησε ο Έλληνας υπουργός περιλαμβάνονται και μέτρα μείωσης του δημόσιου τομέα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Βενιζέλος προωθεί αυτά τα μέτρα, το αφήγημα το οποίο χρησιμοποιεί είναι εντελώς λανθασμένο. Για τον υπουργό Οικονομικών π.χ. οι απολύσεις στο δημόσιο είναι αναγκαίες για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και να μην χρεοκοπήσουμε. Αυτό είναι τελείως λάθος επιχείρημα.
Το σωστό επιχείρημα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχουν δυο κατηγορίες θέσεων εργασίας και δυο κατηγορίες εργαζομένων: Οι «προνομιούχοι» που έχουν διασφαλισμένη θέση εργασίας ανεξάρτητα από την ζήτηση για τις υπηρεσίες και την παραγωγικότητα τους και οι μη προνομιούχοι των οποίων η θέση εργασίας θα εξαρτάται από τις συνθήκες της ζήτησης και την αποδοτικότητα τους.
Δεν είναι δίκαιο να υπάρχει μια κατηγορία εργαζομένων που καθημερινά κρίνεται από την αγορά και μια άλλη που έχει νομοθετικά τεθεί στο απυρόβλητο. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μια κατηγορία εργαζομένων των οποίων η προαγωγή και τα επιδόματα να εξαρτάται από το ταλέντο τους και μια άλλη όπου προαγωγές και επιδόματα αποτελούν νομοτελειακές διαδικασίες που όλοι δικαιούνται με το πέρασμα του χρόνου.
Αν ο κ. Βενιζέλος είχε έστω και την παραμικρή διάθεση πραγματικής μεταρρύθμισης της ελληνικής οικονομίας θα προέβαλλε την ανάγκη περιορισμού των δημοσίων υπαλλήλων ως ένας αίτημα ισότητας και εργασιακής δικαιοσύνης και όχι ως ένα καταναγκασμό τον οποίο μας επιβάλλουν οι «κακοί» Γερμανοί. Αλλά αν έπραττε κάτι τέτοιο αυτό θα ισοδυναμούσε με πλήρη αποκήρυξη όλων των πολιτικών αρχών που του διασφάλισαν την πολιτική του καριέρα και την σημερινή του θέση.
