Η Δούρου δεν είναι "αγία" και όποιος την θεωρεί τέτοια ας μην διαβάσει παρακάτω. Πήγα και την βρήκα ένα βράδυ ή καλύτερα μες τη μαύρη νύχτα, στο γραφείο της. Τότε είχε χρόνο. Την ρώτησα τι ώρα ξυπνάει. Μου απάντησε "ε, κατά τις 6". Από όταν πήρε το χρίσμα του ΣΥΡΙΖΑ για την Περιφέρεια Αττικής, στις 31 Ιανουαρίου βαράει εγερτήριο στις 6 το πρωί καθημερινά και απαραβίαστα. "Νωρίτερα μπορεί αργότερα ποτέ" λέει χαμογελώντας ενώ ανάβει τσιγάρο. Τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά όταν ήταν βουλευτής, ούτε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 4%.
Οι εχθροί της -έχει πολλούς και ισχυρούς γιατι δεν κρατάει το στόμα της κλειστό- μέχρι ότι ήταν γραμματέας του Άκη την έχουν κατηγορήσει. Η ίδια όμως διάλεξε την άλλη οχθη απο έφηβη. Υπήρξε απο τα πρώτα μέλη της Νεολαίας Συνασπισμού, σύγχρονη και σχεδόν συνομήλικη του Τσίπρα.
Από τότε, απο το μακρινό 1995 είναι μόνιμα απασχολημένη με ένα σωρό πράγματα και "χρεώσεις" όπως λένε οι αριστεροί, ενώ παράλληλα δούλευε στον ιδιωτικό τομέα, έχει γράψει και βιβλίο. Αν την χαρακτηρίζουν δύο επίθετα είναι το "ζόρικη" και το "ψύχραιμη". Στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου έχω ακούσει και τον χαρακτηρισμό "σκυλί του πολέμου".
Είναι στην Αριστερά από μικρή. Ασυνήθιστο -σκέφτομαι- με δεδομένο πως ο πατέρας της ήταν αστυνομικός. "Με έμαθε να είμαι ανεξάρτητη" εξηγεί ενώ μιλά με την αγάπη της "μοναχοκόρης" για την μητέρα της, την κυρία Νότα που την έμαθε τι σημαίνει "καλό φαγητό" και για τον μικρό της αδερφό στον οποίο έχει παθολογική αδυναμία. Ως κορίτσι της διπλανής πόρτας, όταν τη ρωτάς τι φαγητό προτιμάει δεν θα σου πει για κάποιο πιάτο κάποιου εστιατορίου. Απαντά με σιγουριά - όπως κάνει για τα πάντα, λες και τα έχει σκεφτεί όλα - ότι το αγαπημένο της είναι "Χόρτα τσιγαριστά με κατσικάκι της μάνας μου". Τώρα πια δεν προφταίνει να πηγαίνει στη μαμά, αλλά συχνά δουλεύει το σύστημα "τάπερ". "Γλυκά δεν τρώω", διευκρινίζει, "μόνο περγαμόντο που με τη μυρωδιά και την αψάδα του νικά και τη μυρωδιά του τσιγάρου".
Μεγάλωσε σε λαϊκή συνοικία, στο Αιγάλεω και πήγε σχολείο στο Αρσάκειο. Σπούδασε στο "Παιδαγωγικό" του Πανεπιστημίου Αθήνών και μετά πήγε στο Essex όπου έκανε μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες. Θυμάται τις βραδιές στην εστία που άκουγαν κουβανέζικη μουσική και έπιναν ρούμι. "Το κουβανέζικο όχι το άλλο" λέει και κοιτάζει κάπου, κάπου στο παρελθόν, κάπου στην ξεγνοιασιά. Ήταν μαθήτρια του 19 λέει και καταλήγω πως "ήταν αυτό που λέμε "φυτό", παραδέχεται πως διάβαζε για την "επιβεβαίωση" και για να κερδίζει την "συμπάθεια" των καθηγητών επειδή ήταν "άτακτη".
Στο Essex ήρθε πολύ κοντά και με μια από τις σημαντικότερες γυναίκες της σύγχρονης διανόησης, την Σαντάλ Μουφ. Πέρασε μια βόλτα και από Γαλλία και από Τουρκία. Όχι για ψώνια αλλά για σπουδές. Μιλάει τέσσερις ξένες γλώσσες. "Αγία" δεν είναι σκέφτομαι, "φυτό" είναι σίγουρα...
Είναι τσαμπουκαλού. Όταν δεν της αρέσει κάτι θα το πει στα μούτρα του άλλου. Οι συνεργάτες της, αγχώνονται όταν δεν μιλάει, όχι όταν μιλάει. Τον καφέ της τον πίνει σκέτο. Το τσίπουρο επίσης. Η μαμά της παραπονιέται που δεν την βλέπει αρκετά. Όταν έγινε ένας χαμός με την ανακοίνωση της παραίτησής της από την βουλευτική έδρα εκείνη απαντούσε πως "έκανε το αυτονόητο".
Χορεύει ένα "βαρύ κι ασήκωτο ζεϊμπέκικο", λένε εκείνοι που την γνωρίζουν ενώ θυμούνται πως είχε καθηλώσει τους πάντες όταν σε κάποιο κάμπινγκ της Νεολαίας Συνασπισμού χόρεψε μια ζεμπεκιά στην κεντρική πλατεία της Απειράνθου, στο χωριό του Μανώλη Γλέζου στη Νάξο.
Συνήθως καταλογίζουμε στους πολιτικούς ότι είναι διπρόσωποι. Ότι έχουν ένα δημόσιο πρόσωπο, μια περσόνα που είναι "comme il faut" για τις ανάγκες της "δουλειάς" και από πίσω, μόλις σβήσουν τα φώτα του στούντιο, μόλις κατέβουν από το βήμα, μόλις κλείσει το μικρόφωνο γίνονται ο εαυτός τους. Λοιπόν με τη Δούρου αυτό δεν ισχύει. Τη λες καλή, τη λες κακή, πάντως αυτό που δείχνει αυτό είναι. Μπεσαλού.
Αναστασία Γιάμαλη
