Ενας ένας έρχονται και παίρνουν από μια καρέκλα. Τη βάζουν σε διάφορα σημεία του μεγάλου δωματίου. Κάθονται ο καθένας μόνος του, μακριά από τον άλλον, δεν κοιτάζονται, αδιαφορούν, αράζουν σε μια γωνία, τσακώνονται, κάποιοι χτυπιούνται. Τελευταίος μπαίνει ο μουσικός, περπατάει αργά, παίρνει την καρέκλα του, αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία. Στέκεται στον τοίχο και κοιτάζει το κρεμασμένο ρολόι. Ολοι συνεχώς αλλάζουν θέση μέσα στο χώρο, κάθονται εναλλάξ ο ένας στην καρέκλα του αλλουνού. Ενας απλώνει τα χέρια, βλέποντας έξω από την πόρτα του κήπου, κάποιοι άλλοι ετοιμάζονται να πηδήξουν από ένα φανταστικό ψηλό μέρος. Ο μουσικός πάει κοντά σε εκείνον που ετοιμάζεται να πέσει. Πλησιάζουν τα χέρια τους, αλλά δεν αγγίζονται. Ξαφνικά δυο παιδιά σταματούν και κοιτάζονται. Κάθονται μαζί αγκαλιασμένοι σε ένα μικρό καναπέ. Αρχίζουν να τους πλησιάζουν και άλλοι και κάθονται πιο κοντά με τις καρέκλες, πλησιάζονται. Κάποιοι κάθονται μαζί, κάποιοι αντικριστά, συνεχώς όμως αλλάζουν θέσεις, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο αγχωμένα, ενώ ακούγεται έντονη μουσική σαν φόβος. Ολοι κάθισαν, παντού σιωπή, η θύελλα πέρασε. Ενας μόνο συνεχίζει να τρέχει μέχρι, που κάθεται κι εκείνος μαζί τους. Σηκώνονται. Ολοι κοιτάζονται πιά, μας κοιτούν κι εμάς και ένας ένας χαμογελώντας βγαίνουν από το χώρο, ενώ τελευταίος φεύγει χαμογελώντας και ο «αβόλευτος». Ακολουθούν χειροκροτήματα.(Το σιωπηλό θεατρικό σκετς που ετοίμασαν τα μέλη της Κοινότητας του ΚΕΘΕΑ στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού)
Ελευθεροτυπία, 25/12/2009
