ξέρω που θα πεθάνεις φέτος το καλοκαίρι.

Ξανθά ανέμελα μαλλιά. Ο μικρός στο καρότσι, ενώ ο μεγάλος, όρθιος πλάι στον πατέρα του. Η πρωινή βόλτα ως το Παλατάκι ξεκινάει. Η Βορειοευρωπαϊκή τους κουλτούρα τους οδηγεί στην διάβαση πεζών έξω από το camping που καταλύσανε το πρωί. Πλησιάζουν ανέμελα και πατούν στον ασφαλτοτάπητα, διασχίζουν τα πρώτα μέτρα ήρεμα ως την στιγμή που στα δεξιά τους ακούγονται σαν δαιμονισμένα λάστιχα υπό πέδηση. Καπνοί, κόρνες, κλάματα και πανικός.Η δολοφονική διάβαση πεζών "χωρίς φανάρια" βρίσκεται στην Λεωφόρο Αθηνών (πρώην Καβάλας). Σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με οχτώ λωρίδες κυκλοφορίας και για τα δύο ρεύματα!!!

Επίσης, δε, βρίσκεται ακριβώς έξω από το CAMPING ATHENS όπου διαμμένουν κυρίως αλλοδαποί τουρίστες.

Τα πράγματα είναι απλά. Στην διάβαση πεζών προτεραιότητα έχει πάντα ο πεζός. Κάτι που στην Ευρώπη ισχύει και ισχύει στο ακέραιο, στην Ελλάδα όμως έχουμε άλλες δικές μας μεταξύ μας συνήθειες.

Όμως πουθενά δεν μπορεί να υπάρχει, διότι δεν μπορεί να λειτουργήσει με όποια νοοτροπία κι αν έχει κανείς, διάβαση πεζών χωρίς φανάρια σε τόσο φαρδύ δρόμο και μάλιστα ταχείας κυκλοφορίας επειδή δεν υπάρχει ούτε η ορατότητα ούτε η απόσταση πέδησης που χρειάζεται ούτε τίποτα λογικό και συνετό.

Αυτή η δολοφονική διάβαση πρέπει να καταργηθεί άμεσα κι αν είναι να επανέλθει αυτό μπορεί να γίνει μόνο με φανάρια.