Περίμενα αυτή την μέρα για να μιλήσω. Την ημέρα που το ΥΠΕΣ, με μια ανακοίνωση πέντε γραμμών, θα έγραφε το τέλος της “καριέρας” του Πανταζή Χρονόπουλου . Δεν είναι θέμα κάποιας βεντέτας. Είναι θέμα Δημοκρατίας. Και η Δημοκρατία είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κάνεις πεντάλ, αν δεν την τροφοδοτείς πέφτεις.Δεν συνηθίζω να δίνω εύσημα σε πολιτικούς. Συνήθως είμαι απέναντι. Δεν τους έχω καμιά υποχρέωση. Αντιθέτως αυτοί έχουν ένα χρέος που συνήθως ταυτίζουν με την χρέωση. Είναι όμως η μοναδική φορά που αισθάνομαι την ανάγκη να πω, να γράψω, πως ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης, είχε το θάρρος, και ανταποκρίθηκε στο ρόλο του ως πολιτικός. Στο ρόλο που πρέπει να έχει ένας πολιτικός. Δεν κρύφτηκε στο γραφείο του, δεν έριξε την μπάλα στην εξέδρα των προσχημάτων,δεν μέτρησε την πιθανότητα πολιτικού κόστους από τους κομματικούς συνεταίρους που ήταν και στυλοβάτες της αντιθεσμικής διαπλοκής. Και βέβαια δεν κατέθεσε υπέρ ενός Δημάρχου με καταδίκες, όπως ο προκάτοχός του κύριος Παυλόπουλος.Ζήτησε να εφαρμοστούν οι νόμοι. Το αυτονόητο δηλαδή που τόσο φοβούνται οι πολιτευτές, οι αστυνομικοί και οι παράγοντες στην Ηλεία.
Στην Ηλεία επί πολλά χρόνια υπάρχει ένα καρκίνωμα. Παράγοντες, πολιτικοί, εργολάβοι, αστυνομικοί,δημοσιογράφοι, “επενδυτές” , αλληλοδιαπλέκονται σε ένα σύστημα , που μοιάζει περισσότερο με μαφία παρά με οτιδήποτε άλλο. Ένα πολιτικοκοινωνικό μόρφωμα, που κρατά στεγανοποιημένα τα ένοχα μυστικά του, όπως οι αιμομικτικές οικογένειες. Ακόμη και όσοι δεν ανήκουν σε αυτό, το αντιλαμβάνονται ως μια τοπική υπόθεση και όχι ως θέμα Δημοκρατίας.
η συνέχεια στο Κουτί της Πανδώρας
