Η δολοφονία των δύο νεαρών αστυνομικών στου Ρέντη απέδειξε για άλλη μια φορά ότι όλες οι ζωές δεν είναι ίδιες. Οι μόνοι που βγήκαν στους δρόμους ήταν οι συνάδελφοι τους ... που είχαν υπηρεσία. Αν οι νεαροί ήταν φίλαθλοι –μέλη κάποιας θύρας – θα είχαμε ολονύχτια μνημόσυνα. Αν ήταν φοιτητές σήμερα (και αύριο και μεθαύριο και για ένα μήνα…) δεν θα είχαμε πανεπιστήμια. Και αν ήταν ταμίες τραπεζών οι συνάδελφοι τους θα κατέβαζαν ρολά. Η δολοφονία όμως των δύο νεαρών (22 ο ένας – 23 ο άλλος) αντιμετωπίσθηκε από τους περισσότερους εξ ημών με όλη την τυπικότητα που επιβάλλουν οι ψυχρές μας σχέσεις με την αστυνομία. Θα ήθελα να είμαστε ειλικρινείς. Αν εξαιρέσεις την ακροδεξιά και ένα κομμάτι της δεξιάς, οι υπόλοιποι σε αυτή τη χώρα είμαστε αμήχανοι σε θέματα αστυνόμευσης – βίας - εγκληματικότητας. Ενδεικτικές είναι οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς όταν ηχούν τα καλάσνικοφ. Δεν θέλω να κάνω ιστορική αναδρομή, άλλωστε όλοι ξέρουμε γιατί μιλώ. Η στάση όμως αυτή της επίσημης αριστεράς είναι λάθος. Η αύξηση της βίας στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι από τα πρώτα θέματα στην ατζέντα της Αλέκας και του Τσίπρα. Τα «πρώτα θύματα» άλλωστε είναι ο «απλός λαός» (οι ψηφοφόροι τους για να το θέσω χυδαία). Όσο πιο «δυτικά» πας τόσο ποιο φοβισμένοι είναι οι άνθρωποι. Άλλωστε οι πλούσιοι έχουν τον τρόπο τους απέναντι και στο έγκλημα (από σπίτια οχυρά μέχρι ιδιωτικούς φρουρούς και θωρακισμένα αυτοκίνητα).
Το σαββατοκύριακο ήμουν σε μια περιοχή της Ελλάδας που βυθίζεται σιγά σιγά σε εγκληματικότητα τύπου Ομόνοιας, Σοφοκλέους, Ζεφυρίου, πλατεία Βάθης. Αυτός που φώναζε πιο δυνατά ήταν ένας παλαίμαχος της Εθνικής Αντίστασης. Τα κόκκινα τρόπαια στους τοίχους (θα τα δείτε και στους «Πρωταγωνιστές» σε μερικές μέρες) δεν τον εμπόδισαν να φωνάζει εναντίον των μεταναστών, εναντίον των «μαύρων» εναντίον τέλος πάντων όλων αυτών που έφεραν (ή νομίζει ότι έφεραν) την εγκληματικότητα στη γειτονιά του. Τα ίδια και τα νεαρά κορίτσια της περιοχής. Που τους αρέσει ο Τσίπρας δεν θέλουν όμως να στερηθούν τις νυχτερινές τους βόλτες και ζητούν «αστυνομία παντού».
Οι «κακοί» (από τους τσαντάκηδες και τους ληστές μέχρι τους μπαχαλάκηδες και τους ενόπλους πιστολέρο) βυθίζουν την κοινωνία στο φόβο. Και όσο πιο πολύ φοβάται κανείς τόσο πιο συντηρητικός γίνεται. Όταν πυροβολούν δίπλα σου δεν ζητάς περισσότερα δικαιώματα, ζητάς περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερους περιορισμούς, περισσότερες φυλακές. Έχει συμβεί στην Ευρώπη, στην Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ, παντού. Και όσο πιο σύντομα το καταλάβουμε τόσο μικρότερο ποσοστό θα πάρουν οι ακραίοι στις επόμενες εκλογές.
Πρωταγωνιστές: Σταύρος Θεοδωράκης
