Τα όνειρα που λογοκρίνονται γίνονται εφιάλτες
Η ταινία του Νίκου Αλευρά «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι κι ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει» δημιούργησε μια χιονοστιβάδα από γεγονότα μεγάλης έκτασης στην κοινωνία μας που παρουσιάζουν τεράστιο και πολύπλευρο ψυχοκοινωνικό ενδιαφέρον.
Αδιαφορώντας αν η «γκάφα» του κου Αποστολόπουλου
ήταν ή όχι «η μεγαλύτερη 'γκάφα' που σημειώθηκε ποτέ σ' όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του 'πολιτισμένου κόσμου'» (Βήμα 13/5) και αν εκλύθηκε ή όχι με τη συνέργεια κάποιων «δολιοφθορέων», θα παρατηρήσουμε ότι μια περίεργη σιωπή καλύπτει σήμερα το όλο θέμα.
Φυσικά δεν είναι το πρώτο θέμα που καταυγάζει, σαν τον κομήτη του Χάλεϋ, το κοινωνικό μας στερέωμα, όλοι μιλάνε γι' αυτό και μόλις εξαφανιστεί, σε 2 μέρες, όλοι το ξεχνάνε, χωρίς νάχουν βγάλει, τελικά, κανένα συμπέρασμα.
Αυτό όμως το στυλ (επι) κοινωνίας, παύει πιά νάναι οτιδήποτε και μοιάζει με κραυγές παραφρόνων σε μεσαιωνικό άσυλο. Διότι, ελευθερία δεν είναι η ελευθερία της ερήμου. Η ελευθερία του Χάυντ -- Παρκ του να λες ότι θέλεις αλλά στο κενό. Είναι η ελευθερία του να λες ό,τι αποτελεί την πληγή της ύπαρξής σου, την βαθύτερη πηγή κάθε γνησιότητας, έστω και αν ο καϋμός σου ξύνει αυτιά νυσταγμένα....
...Να φτιάξουμε θερμοκήπια ενάντια στο αέναο χαλάζι που είναι η πραγματικότητα.
Λογοκρίνοντας τα όνειρα -- έστω και αγχογόνα -- τα μετατρέπουμε σε εφιάλτες. Σπάζοντας μόνοι μας το θερμοκήπιο της Τέχνης.
Το κείμενο αυτό είναι του Ψυχίατρου ΔΙΟΝΥΣΗ ΛΙΑΡΟΥ, τον οποίο ο Κορυδαλλιώτης Νίκος Αλευράς δεν γνώριζε καθόλου. Απαγορεύτηκε κι αυτό όπως και η ταινία από όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής εκείνης και δημοσιεύτηκε τελικά στην ΑΥΓΗ, στις 15 Μαϊου 1984....
την ταινία η οποία έχει χαρακτηριστικές οικόνες του κορυδαλλού από τα τλελη του 1970 μπορεί να την βρει κανείς από τον εκδοτικό οίκο ΙΔΙΟΜΟΡΦή στη Σπάρτη και το κουρσεψαμε από το korydallos-gr.
