του Ανδρέα Πετρουλάκη από το protagon
Οι παπάδες έχουν την ιδιότητα των αερίων. Όσο χώρο τους δίνεις τόσο χώρο καταλαμβάνουν. Δεν φταίνε αυτοί. Αν κάθεσαι και ακούς το από άμβωνος κήρυγμά τους, τους καλείς στο σπίτι σου για ευχέλαιο και πηγαίνεις να εξομολογηθείς είναι λογικό ότι θα θελήσουν να σου πουν τι να κάνεις τη ζωή σου. Στην ουσία δεν έχουν άλλη επιλογή. Ζουν μέσα σε ένα ασφυκτικό δογματικό πλαίσιο που δεν τους αφήνει περιθώρια, ακόμα και να θέλουν, να προσαρμοστούν στην πραγματική ζωή. Το δόγμα τους επιβάλλει να επιδιώξουν εκείνοι να την προσαρμόσουν. Και επειδή ανάμεσά τους ασφαλώς υπάρχουν και έξυπνοι άνθρωποι, καταλαβαίνουν το αδιέξοδο στο οποίο περιέρχονται όταν αναγκάζονται να απορρίπτουν π.χ. τις προγαμιαίες σχέσεις ή να αρνούνται να βαφτίσει κάποιος που έχει κάνει πολιτικό γάμο, αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Άντε οι πιο ανοιχτόμυαλοι απ΄ αυτούς να μην ρωτήσουν καθόλου πώς παντρεύτηκες. Πάλι καλά να λέμε που δεν απαγορεύουν τα προφυλακτικά, όπως το Βατικανό.
Γι' αυτό δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά από την Εκκλησία. Τα δύο πρόσφατα κρούσματα της ανάμιξης της ιεραρχίας στις υποθέσεις του Κράτους, δηλαδή η απόφασή της να δημιουργήσει επιτροπή ελέγχου των σχολικών βιβλίων και η διατυπωθείσα επιθυμία της να συμμετάσχει στον διάλογο για τις νέες κάρτες πολιτών απορώ γιατί εξέπληξε μερίδα του Τύπου. Ο τωρινός Αρχιεπίσκοπος μπορεί να είναι πιο διαλλακτικός από τον προκάτοχό του αλλά είναι αυταπάτη να περιμένουμε από αυτόν απόψεις νεολαίου του ΚΚΕ Εσωτερικού όπως περίπου είχε γραφεί το πρώτο διάστημα της θητείας του. Στο ίδιο στενό πλαίσιο είναι υποχρεωμένος να κινηθεί και αυτός, ίσως με μεγαλύτερη ατομική ευρυχωρία.
Το πρόβλημα είναι ο χώρος που τους δίνεται. Όταν τους αναγνωρίζεις ρόλο ισότιμου συνομιλητή σε υποθέσεις τους Κράτους και τους καλείς να συμμετάσχουν και να ευλογήσουν κάθε εκδήλωση και δραστηριότητα της κοσμικής εξουσίας, γιατί στο τέλος δεν θα σου πουν και πώς να κυβερνήσεις; Είναι μάταιο να επανερχόμαστε κάθε φορά ζητώντας από τους ιεράρχες να αυτοπεριοριστούν, δηλαδή στην ουσία να απαρνηθούν τη φύση τους. Προς τους εκλεγμένους ηγέτες μας πρέπει να απευθυνόμαστε για να ζητούμε με επιμονή αυτό που χρόνια διστάζουν να πραγματοποιήσουν, τον διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους.
