Πέρασαν χρόνια πολλά από κείνη τη χρονιά. Έγιναν πολλές προσπάθειες από ανθρώπους του πνεύματος της περιοχής να υλοποιηθεί αυτή η απόφαση και να γίνει επιτέλους το σπίτι του μεγάλου αυτού λογοτέχνη διατηρητέο. Οι κοινότητες έγιναν δήμοι, ο Καποδίστριας ήλθε και παρέρχεται εκτοπισμένος απ’ τον Καλλικράτη, κυβερνήσεις, κόμματα και υπουργοί άλλαξαν, μα τίποτα διαφορετικό δεν έγινε. Υπήρχαν πάντα χρήματα για πανηγύρια, για σπατάλες κι αλόγιστες επιλογές, για να γεμίζουν οι τσέπες των επιτηδείων, όμως δε βρέθηκε ποτέ η βούληση να υπάρξουν τα κονδύλια για να διασωθεί το σπίτι ενός ανθρώπου των γραμμάτων – κι όχι οποιουδήποτε. Ενός πολυγραφότατου λογοτέχνη, ενός ανθρώπου που η πατρίδα του τον πλήγωσε, αφού τον ανάγκασε να ζήσει εξόριστος για πάρα πολλά χρόνια. Και τώρα τον πληγώνει για άλλη μια φορά, μα ευτυχώς δε ζει για να το διαπιστώσει.όλο το κείμενο και η πηγή : Το σπίτι του Μενέλαου Λουντέμη και η κατάντια του πολιτισμού μας
