Η Αμαλία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ασθένειας της, αντιμετώπισε την αδιαφορία των γιατρών, την οικονομική εκμετάλλευση, τις λάθος διαγνώσεις και την ολιγωρία του γραφειοκρατικού μηχανισμού, βίωσε τον απόλυτο εμπαιγμό και την απερίγραπτη αμεριμνησία του κράτους και διαπίστωσε με τον χειρότερο τρόπο, ότι στην Ελλάδα του σήμερα, οι μόνοι που έχουν ¨δικαίωμα¨ στην υγεία και στη δίκαιη αντιμετώπιση, είναι όσοι έχουν τη δυνατότητα να ξοδέψουν πολλές χιλιάδες €, ώστε να εξαγοράσουν το ¨έμπρακτο ενδιαφέρον¨ και την ¨ιατρική μέριμνα¨ που, κατά τα άλλα, υποτίθεται ότι ως πολίτες αυτού του κράτους, δικαιούνται δωρεάν.
Στο ιστολόγιο που δημιούργησε τον Ιούλιο του 2005, προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, περιγράφοντας το Γολγοθά της και παρουσιάζοντας τις τραγικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε στα νοσοκομεία, στις δημόσιες υπηρεσίες και στις κλινικές, ελπίζοντας ότι μέσα από το δικό της δράμα, θα μπορούσε να προειδοποιήσει όσους αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα και να κινητοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ενάντια στο ελεεινό Σύστημα Υγείας της χώρας μας, ώστε να διορθωθούν επιτέλους τα κακώς κείμενα του και να εξελιχθεί σε αυτό που θα έπρεπε πραγματικά να είναι.
Την Πέμπτη 3 Μαΐου 2007, έχοντας πια συμπαραστάτες στο πλευρό της χιλιάδες bloggers και αναγνώστες, δημοσίευσε το τελευταίο κείμενο της, αγνοώντας πως λίγες ημέρες αργότερα θα έφτανε το τέλος. Η τελευταία φράση της ανάρτησης της ήταν ¨να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας¨…
Σήμερα, επτέ ολόκληρα χρόνια μετά και παρά τις διαδικτυακές και μη, κινητοποιήσεις, που έλαβαν χώρα μετά το θάνατο της, οι ¨αλμπάνηδες¨ αποτελούν ακόμα τον ¨κανόνα¨. Και θα συνεχίσουν να είναι ο ¨κανόνας¨ για όσο εγώ, εσύ, όλοι μας, τους το επιτρέπουμε. Θα υπάρξουν πολλές Αμαλίες ακόμη, αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε, πιστεύοντας πως το θέμα δεν μας αγγίζει, δεν μας προβληματίζει, δεν μας αφορά…
Η Αμαλία Καλυβίνου, πριν επτά χρόνια έφυγε πικραμένη και ταλαιπωρημένη, αλλά ταυτόχρονα αισιόδοξη. Η μοναδική ευχή που μας άφησε, ας γίνει κάποια στιγμή, όχι μόνο για αυτήν, αλλά για όλους μας, πραγματικότητα. Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…
